Heel eerlijk, ik word af en toe een beetje simpel van het scheiden van afval. Maar ik doe mijn best, ten slotte gaf ik jaren geleden zelf in mijn preek al aan dat mensen soms wel heel makkelijk dingen weggooien. Nee, dit wordt niet het zoveelste pleidooi voor “groener leven,” wel voor de inzet van duurzame middelen als liefde, trouw en toewijding…….Graag neem ik je vandaag even mee terug naar een stukje van mijn preek toen, omdat ik zie hoe actueel het ook nu is!
De laatste jaren worden we ons steeds meer bewust dat het anders moet met de ” wegwerpmaatschappij” die onze samenleving is geworden. Deze term beschrijft een samenleving waarin steeds meer producten worden geproduceerd die zijn bedoeld om tijdelijk te worden gebruikt en vervolgens te worden weggegooid. Zij worden dus niet onderhouden, gerepareerd of bewaard voor later gebruik. Dit omdat veel producten makkelijk opnieuw kunnen worden gemaakt en aanschaf van nieuwe producten soms goedkoper is dan reparatie.
Vroeger werden veel zaken gebruikt totdat ze waren versleten. Ik stam zo’n beetje uit die tijd en leef bijvoorbeeld nog altijd in de veronderstelling dat een telefoon 10 jaar mee moet kunnen gaan. Tot afgrijzen van de rest van mijn gezin, kinderen die roepen ” mam, die mobiel kan écht niet meer” en manlief die er dan maar één cadeau doet(wat een lieverd is het toch). Nu zit het ook een beetje in mijn aard gehecht te raken aan iets wat prima functioneert. Een nieuw bankstel of andere auto kunnen aanschaffen, een ander zou er enthousiast van worden. Ik voel vooral een knoop in mijn buik en pas na een tijd wennen enig enthousiasme.
Maar goed. Tegenwoordig wordt dus veel vervangen. Ook omdat de trend steeds verandert van wat je zou moeten dragen, hoe je huis er uit zou moeten zien, enzovoort (voor wie doen we het eigenlijk?)Niks mis met een beetje verandering, maar gelukkig zien steeds meer mensen ook het belang van duurzaamheid in.
Helaas lijkt die ‘wegwerp mentaliteit’ niet alleen op te gaan voor materiële zaken, maar ook voor relaties, onze liefde voor elkaar en dat waar we in ons leven voor willen staan.
Dit is het gevolg van de wegwerpmaatschappij. Stel je nu eens voor, dat hier al onze God gegeven dromen/relaties komen te liggen. En als ik zie hoe er vandaag de dag met de gemeente van Jezus Christus wordt omgegaan en met elkaar…….dan vermoed ik dat heel veel zaken, waaronder relaties, ten onrechte hier komen te liggen. De reden? Door ons “wegwerpdenken” verliezen we al snel onze eerste liefde. We onderhouden die eerste liefde niet. Als het er op aankomt trouw en toewijding toe te passen, haken we af. Gevolg: het werkt allemaal niet meer zo goed als in het begin. Er is herstel nodig en dat gaat wat kosten. En is het dan niet soms makkelijker en voordeliger de boel op te geven en iets nieuws te gaan proberen?”Het werkt niet meer naar mijn zin.” Voor alle duidelijkheid, we dienen een God die nieuwe dingen wil doen en soms is er een tijd het oude echt achter je te laten. Maar Hij kijkt daarbij ook naar je hart: kan ik je dat nieuwe toevertrouwen?Hoe ben je met het oude omgegaan, was je werkelijk toegewijd?Als je rommel hebt achtergelaten, zal Hij je op Zijn tijd laten zien dat er nog wat op te ruimen is…..God is Zelf iemand die afmaakt wat Hij begint. En tot het uiterste gaat om de relatie te herstellen. Daarin mogen we Zijn beelddragers zijn.
Spreuken 3:3: “…..Dat liefde en trouw u niet verlaten!”
Misschien heb je wel gehoord van Gods “favor,” Zijn gunst over ons leven. Het is een geliefd onderwerp voor christelijke sprekers en schrijvers. Niet verwonderlijk, want het is iets prachtigs en wat willen we het graag. En door genade hoeven we niet aan de wet te voldoen om die gunst maar te verdienen. Maar het is niet zo dat het er dus niets toe doet wat we doen. Liefhebben is een werkwoord…..in onze liefdesrelatie met God is het als het goed is wederzijdse liefde, waarin ook wij verlangen Hem in onze liefde te geven wat Zijn hart behaagt.(1 Joh. 5: ….dit is de liefde Gods, dat wij zijn geboden bewaren) Liefde en trouw…..ze zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Het zijn kernwoorden in de verhouding van God en mensen, maar ook van mensen onderling in relaties. Het zijn 2 woorden die in de Bijbel telkens weer samen komen.
Liefde, trouw en toewijding(loyaliteit) horen bij verbondsrelaties. Ook het huwelijk is zo’n verbondsrelatie. “…..Tot de dood ons scheidt” is geen kameraadschap, voor zolang het beiden bevalt. In de Griekse taal van het NT, bestaan verschillende woorden die wij met “liefde” vertalen: Eros, Philia en Agape. Eros is afgeleid van erotiek, gebaseerd op de aantrekkingskracht van de ander. Philia: de zorgende, vertrouwde liefde van de dagelijkse omgang. Het duidt wederzijdse genegenheid aan. Deze 2 zijn wezenlijke elementen, maar daanaast is er nog die derde. Agape. Het is de liefde van de zelfverloochening, die helemaal gericht is op de ander. Deze liefde kan alleen maar goed zijn voor de ander. De bepalende gedachte is niet: wat kan ik krijgen, maar wat kan ik geven.? Zo lief heeft God de wereld en daarom gaf Hij zichzelf voor ons in Zijn zoon Jezus Christus(Joh. 3:16).
Deze liefde is gevend, dienend, opofferend en zichzelf wegcijferend….Jezus kwam in de wereld, niet om zich te laten dienen, maar om te dienen en Zijn leven te geven tot een losprijs voor velen. Het is de liefde die we vinden als we neerknielen bij het kruis.
Vandaag de dag zie je steeds minder van die Agape liefde om ons heen. Matth 24:12, Omdat de wetsverachting(minachting voor Gods woord) toeneemt zal de liefde(grondtekst Agape)van de meesten verkillen. Liefde, trouw en toewijding worden zeldzaam. Waar vind je ze nog in deze wereld?
En nu is mijn vraag: Waar vinden we die nog in de Gemeente van Christus?
Openbaring 2: 2 t/m 4. De eerste Agape liefde is verzaakt in de gemeente.
God ziet wel wat ze allemaal doen, maar is niet onder de indruk omdat ze de liefde die gericht is op de ander niet meer omzetten in actie zoals in het begin. En hoe is dat vandaag in de gemeente? Komen we bij elkaar met de gedachte: wat kan ik geven, hoe kan ik Gods liefde laten zien aan de ander? Mij bekruipt meer het gevoel dat mensen komen om te zien wat er voor hen te halen is. Soms zelfs boos worden omdat ze naar hun idee niet de liefde, aandacht, mooie preek of aanbidding krijgen waar zij menen recht op te hebben…..Begrijp me goed, terecht opbouwende kritiek vanuit een liefdevol hart kan heel gezond zijn. Maar daar zit vaak de adder……het hart is vaak niet vervuld met die Agape liefde voor elkaar. Denk aan 1 Cor 13 over de liefde: je kunt alle geloof hebben en prachtig profeteren en bergen verzetten……zonder de liefde stelt het niets voor. Het is niet voor niets dat 1 Kor. 12 over eenheid in de gemeente gaat. Zoeken we die eenheid in liefde, of ons eigen gelijk, met onze eigen standpunten centraal?(verdeeldheid zaaien=vrucht liefdeloosheid) Hoe zit het met onze trouw en toewijding?
In het stukje in Openbaring lezen we hoe God de kandelaar zal wegnemen als ze zich niet bekeren en weer terug gaan naar die eerste liefde. Misschien heb je wel eens zoiets ervaren als “het lijkt of er wat minder ‘vuur’ is als in het begin.” Dan zijn we soms reuze snel geneigd allerlei oorzaken aan te wijzen, van de muziek tot aan het functioneren van de voorganger. Terwijl het onze eigen Agapè liefde is naar elkaar, die we verzaken. Juist het wijzen met de vinger i.p.v. samen bouwen illustreert onze liefdeloosheid.
Wil je dat ‘vuur,’ die passie terug, ga terug naar jouw eigen eerste liefde, check jouw eigen hart. Dit treft me ook als ik Jesaja 58 lees waarin God zegt dat Hij zich weer laat vinden en ons licht zal doorbreken als we de hongerige geven wat we zelf begeren, het wijzen met de vinger en het spreken van boosheid nalaten.
Ja, dat is ook Agapè liefde. Elkaar het beste gunnen. Misschien wel dat, wat je zelf dolgraag had willen hebben. Lees volgende week in mijn blog over iemand die hier een prachtig voorbeeld van is! <3
