Het stond er zo keurig op, op de offerte. ” Demonteren van de keuken.” Onlangs las ik nog ergens dat demonteren niet hetzelfde is als slopen dus ik was optimistisch gestemd toen de sympathieke monteur deze morgen geheel volgens verwachting rustig wat kastdeurtjes begon los te schroeven.
Na een tijdje begonnen de geluiden wat harder te worden. Begrijpelijk, zo’n aanrechtblad kan behoorlijk vast zitten en de oude apparatuur moet er ook uit. Ondertussen vermaakte ik me wel op de bovenverdieping met wat schrijfwerk en bedacht me dat zo’n keukenverbouwing toch prima te overleven was. Ik twijfel nu of hier het woordje is moet staan. Want plotseling van het ene op het andere moment veranderde mijn veilige haven in een op zijn grondvesten schuddende ruimte gevuld met oorverdovend kabaal dat uit alle muren tegelijk leek te komen.
Het geluid laat zich moeilijk beschrijven, temeer omdat mijn automatische reactie was om zo snel mogelijk iets in mijn oren te stoppen. Door mijn prikkelgevoeligheid zijn van die mooie roze wasbolletjes al jaren mijn steun en toeverlaat, maar dit keer mocht het niet baten. Er zat maar 1 ding op: even de deur uit met mijn inmiddels ook uit hun ” schuilplaats” tevoorschijn gekomen gezinsleden. En waar kun je om 9.00 ’s morgens rustig ontbijten? Eh….nou, dat werd in dit geval die zaak met die grote M. En daarna maar even door die Zweedse winkel gelopen en wat boodschappen gedaan voor we weer terug gingen naar huis. Best spannend wat we daar zouden aantreffen……want hadden we ook niet het geluid van vallende scherven gehoord?
Bij binnenkomst was onze eerste reactie; wow, alles is nu echt weg….Daarna zagen we hoeveel ruimte er ineens was. Om ons ten slotte af te vragen: Gaat dit ooit met al die lelijke gaten, scheuren en resten die zijn overgebleven de mooie keuken worden die we in gedachten hadden?
In mijn vorige blog schreef ik over het oude loslaten om ruimte te maken voor het nieuwe. Sommige dingen wil je wel los laten, maar laten jou soms moeilijk los. Andere dingen wilde je helemaal niet opgeven, maar werden je door onrecht afgenomen. Dat kan behoorlijke littekens veroorzaken. En op ’t moment dat je besluit een nieuwe weg in te gaan en iets te doen aan de pijn van het verleden, wordt de puinhoop in eerste instantie alleen maar meer zichtbaar. Vraag je je af of dat nieuwe er echt wel gaat komen en of het überhaupt wel beter gaat zijn.
Soms zie je zo’n tv programma waarin mensen een -in mijn ogen- ruïne kopen en daar de prachtige villa in zien die ze voor ogen hebben. Ik denk dan altijd; wat een gave als je zo door de puinhoop heen kunt kijken. Maar weet je? God wil ons die gave ook geven om juist als we midden in de rommel zitten ons leven te zien zoals Hij het ziet. We mogen door Jezus een hoopvolle toekomst hebben met een Vader die ons vandaag wil helpen de puin op te ruimen en op Wie we altijd kunnen bouwen. Altijd.
Ondanks dat het er uit halen van onze keuken een soms heftig gebeuren was, wist de monteur heel goed wat hij deed. Ook had hij er aan gedacht de rest van de kamer en de vloer te beschermen tegen stof en puin.
Hoe ongelooflijk spannend het misschien is om met sommige dingen van je verleden af te rekenen, ren niet weg voor de momenten van ” renovatie” in jouw leven. Ja, het doet soms pijn. Maar als God degene is aan wie je dat werk toevertrouwt mag je er op vertrouwen dat Hij weet waar Hij mee bezig is en aan alles zal denken. Ook aan het herstel van de gaten en scheuren voordat er verder wordt gebouwd. Mag Hij aan het werk in jou met Zijn droom voor jou? Het komt goed, al zie je het eindresultaat nu nog niet.
