Al is mijn repertoire in de loop der jaren wel wat veranderd, als kind hield ik al van zingen. In de kerk die ik toen met mijn ouders bezocht stonden gezangen in het liedboek en ik houd nog steeds van de tekst die ik nog uit mijn hoofd ken van een aantal daarvan. Alleen denk ik dat ik de inhoud door de jaren heen wat anders ben gaan begrijpen als in mijn kinderjaren. Zo zong ik toen uit volle borst mee: “ Nooit kan ’t geloof te veel verwachten.” Ik dacht altijd dat het zoiets betekende als: “ hoor eens, enige bescheidenheid is gepast in het geloof, je kan nou ook weer niet té veel verwachten.” “Kun je ook teveel verwachten?” verder lezen
Dagen worden weken……
Het heeft even geduurd voor ik dit blog ging schrijven en een aantal mensen blijkt onderhand wel nieuwsgierig te zijn hoe het er met onze keuken voorstaat getuige de vele vragen. Nou, ik kan je vertellen: dat zijn wij zelf ook “Dagen worden weken……” verder lezen
Stilte in de storm
Na het donkerste moment van haar leven en de razende storm van emoties die nacht, zou straks toch de zon weer opkomen en een nieuwe dag beginnen.
De Roos
Onlangs hadden we bezoek van een van de liefste buren die we hebben gehad. Ze hadden weer aan van alles gedacht; presentje voor de kinderen, iets lekkers, en dit prachtige kerststukje voor ons. De grote witte roos die uit het hout steekt deed me aan een lied denken dat ik met kerst als kind in de kerk van mijn ouders zong. “Er is een roos ontloken uit barre wintergrond.” Het oud Nederlandse taalgebruik en het feit dat het over de winter gaat weerhouden mij er niet van hier warme herinneringen aan te hebben……… “De Roos” verder lezen